​Քրիստոսի ծննդեան յիշատակի այս օրերուն, երբ մեր միտքերը կ՚երթան քսան դարեր առաջ Յիսուսի ծննդեան հրաշալի դրուագին, պահ մը կ՚երեւակայեմ այն ուրախութիւնը, որ ունեցան իր ծնողները՝ Յովսէփ ու Մարիամ։ Ծնողական զգացումներու եւ ընտանեկան գալիք երջանկութեան պահն է, մանաւանդ երբ նկատի կ՚ունենանք յաջորդական դրուագներով աստուածային միջամտութիւնը– հրեշտակին աւետումը եւ Մարիամի յղութիւնը, անոր այցելութիւնը Եղիսաբէթի՝ Յովհաննէս Մկրտիչի մօր, եւ վերջապէս, պարզ մսուրի մը մէջ երկինքի թագաւորին ծնունդը։
    Աստուածամայր Մարիամ իր օրհներգութեամբ գովաբանեց զԱստուած՝ ակնարկելով որ իր մէջ յղացուածը փրկութիւն պիտի բերէր մարդկութեան, հզօրները գահազրկելով եւ խոնարհները բարձրացնելով (Մեծացուսցէ):
    Ու Մարիամ ծնաւ իր զաւակը եւ համաձայն հրեշտակին աւետումին՝ զայն կոչեց Յիսուս, Փրկիչ։ Հաւատացեալներու Ազատարարը։
    Որպէս Հայ Եկեղեցւոյ զաւակ, Քրիստոսը մեր հաւատքին մէջ ընդունեցինք՝ հաւատալով մարդկութեան թէ անհատին փրկութեան։ Դարերով աղօթեցինք իրեն, անոր քարոզներն ու պատգամները դարձնելով ամենօրեայ մեր կեանքին զօրութիւնն ու նպատակը, ազգային մեր նկարագիրը դարբնելով քրիստոնէական հաւատքի սկզբունքներով։ Որպէս անհատներ, մեր անձերու փրկութեան համար աղօթեցինք ու աղաչեցինք՝ յաւիտենական կեանքի յոյսով լեցուն։ Բայց միեւնոյն ատեն, անհատի փրկութիւնը մեր հաւատքին մէջ եղաւ նաեւ հաւաքական, մեր ամբողջ ազգին փրկութեան յոյսը։ Յաւիտենականութիւնը, ազգային գոյատեւումը եւ անոր համար մեր նահատակութիւնը չունէին ուրիշ մղիչ ոյժ, եթէ ոչ սէրը հանդէպ Քրիստոսի եւ յոյսը՝ անոր հետ եւ միջոցաւ գտնելու ազգային մեր փրկութիւնը։ Մեր նուիրումն ու հաւատքի կենսագործութիւնը եղան հոգիի ազատութեան գերագոյն արտայայտութիւնը, եւ ի պահանջել հարկին, Քրիստոսի հետ ազատ ապրիլը եղաւ ազգային մեր «Հաւատամք»ը եւ հաւաքական մեր երթը։ Այսպէս ապրեցանք, այսպէս քարոզեցինք, այսպէս գոյատեւեցինք։
    Մեր նշանաբանը եղաւ «Վասն հաւատոյ եւ վասն հայրենեաց», ինչպէս Վարդանանք յայտարարեցին եւ իրենց նահատակութեամբ ազգային ազատութիւնը գրկեցին։ Հոգիի ազատութեան մեր հաւատքը ապացուցուեցաւ մեր անձնուիրութեամբ, նահատակութեամբ ու յաղթանակով։
     2018 տարուան առաջին այս օրերուն, տարուան տարեթիւը մեզի կը յուշէ հարիւր տարի առաջ ուրիշ զոհողութիւն մը, պայքար ու յաղթանակ մը։ Մայիս 28, 1918-ին, մեր ազգին պոռթկումը ուրիշ բան չէր, եթէ ոչ ազատութեան թռիչքը, ցեղասպանութենէն՝ ազգային խաչելութենէն ետք յարութիւնն ու յաղթանակը։ Դարերով ազգային մեր կեանքը՝ Քրիստոսի սիրով հարստացած ու զօրացած, մեր հերոսներն ու ժողովուրդը արտայայտեցին Հայրենիքին հանդէպ սիրով։ «Վասն հաւատոյ եւ հայրենեաց» անլռելի կանչը մղեց զանոնք գերագոյն զոհողութեան եւ փրկութեան։ Չէ՞ որ Քրիստոսի հանդէպ մեր հաւատքը փրկութեան ճամբան է։ Այո՛, նոյն այդ հաւատքը նահատակութեամբ սրբացած մեր հայրենիքին հանդէպ, մղեց մեր ժողովուրդը դէպի պայքարի դաշտ, հայրենիքի հանդէպ հաւատքի շօշափելի վկայութեան եւ յաղթանակի։ Հոգիի ազատութիւնը սաւառնեցաւ արիւնով ու քրտինքով նուիրականացած մեր հայրենի հողերուն վրայ, որուն համար նահատակութիւնը՝ զինուորին թէ շինականին, համարուեցաւ պատիւ եւ այդ պատիւին պաշտպանութիւնը՝ փառաւորում։
     Մայիսեան պայծառ եւ յաւիտենական պատգամ ունեցող հարիւրամեակին առիթով, անհրաժեշտ է համազգային ընդառաջումով նուիրուիլ ազատութեան գաղափարին հիմքը կազմող քրիստոնէական մեր հաւատքին, եւ անոր միջոցաւ միս ու ջիղ կազմած, նկարագիր կազմած մեր ազգային ազատութեան ոգիին։ Անմեռ է այդ ազատութիւնը, եւ մեր հաւատքի Աստուծոյն նման՝ յաւիտենական։ Եւ այս ճշմարտութեան հաւատարիմ հայորդիներս, այսօր կոչուած ենք մնալու նոյն հաւատարմութեան մէջ, Քրիստոսի ծնունդով մեզի բերուած փրկութիւնը դարձնելու ուխտ՝ Մայիսեան յաղթանակով շահուած մեր ազգին փրկութեան։ Եւ ինչպէս Քրիստոսի հանդէպ անհաւատարմութիւնը իր դիմաց ունի Աստուծոյ դատաստանը, նոյնպէս ալ հայրենիքին հանդէպ անտարբերութիւնը ունի մեր ազգին դատաստանը։
   Ուստի, Յիսուսի ծննդեան յիշատակի այս օրերուն, մեր պատգամն է, որ ազգովին հաւատարիմ մնանք մեր հաւատքի ճշմարտութեանց, ապրինք Յիսուսով, մեր Փրկիչով եւ ազգովին նուիրուինք մեր Հայրենիքի հզօրացման ու յաւերժութեան։
     Եւ այն ատեն, թող Նոր Տարին եւ Սուրբ Ծնունդը շնորհաւոր ըլլայ բոլորիս։

​Աղօթարար՝
ՕՇԱԿԱՆ ԱՐՔԵՊԻՍԿՈՊՈՍ
Առաջնորդ Ամերիկայի Արեւելեան Թեմին

1 Յունուար, 2018 
​
*Յիսուս եբրայերէն՝ Եոշուա, կը նշանակէ «Տէրը կը փրկէ», կամ՝ «Տէրը փրկութիւն է»։ 

      During these days of remembrance of the birth of Christ, our thoughts go back twenty centuries ago to the miraculous event of the birth of Jesus, and I envision the joy of his parents Joseph and Mary. It is a time of parental emotions and family happiness ahead, especially when we consider God’s intervention on future events—the annunciation of the angel and Mary’s pregnancy, her visit to Elizabeth, the mother of John the Baptist, and finally the birth of the heavenly king in a simple manger.
       Mother of God Mary praised God by alluding that the one conceived in her will bring salvation to humankind by dethroning the powerful and elevating the meek. (Magnificat)
       And Mary gave birth to her child and in keeping with the message of the angel, named him Jesus—Savior, the liberator of the faithful.
       As children of the Armenian Church, we accepted Christ into our faith believing in the salvation of humankind as well as salvation of individuals. For centuries we prayed to Him, turning His sermons and commandments into the strength and purpose of our everyday lives and we forged the principles of Christianity on our national character. As individuals we beseeched and prayed for our own salvation filled with the hope of eternal life. But at the same time individual salvation in our faith also became collective—the hope of salvation for our entire nation. Eternal life and the survival of our nation and our martyrdom had no other power but the love of Christ and the hope to find the salvation of our nation with Him and by Him. Our dedication and fidelity to our faith became the supreme expression of our spirit of freedom, and by necessity living in freedom with Christ became our faith and our national “Creed” and our collective course. This is how we lived. This is how we preached. This is how we survived.
        Our motto became, “For the sake of faith and for the sake of fatherland,” just as the Vartanank proclaimed and embraced national freedom through their martyrdom. With the freedom of the soul our faith became our devotion, martyrdom, and victory.
       During these inaugural days of the New Year, the date 2018 takes us back 100 years ago to another sacrifice, struggle, and victory. Our nation’s uprising on May 28, 1918, was nothing else if not the wings of freedom after the genocide, our resurrection and victory after our national crucifixion. For centuries our national life was enriched and strengthened with the love of Christ, and our heroes and people proclaimed their love of the fatherland. For the sake of faith and fatherland the unsilencable call compelled them to the supreme sacrifice and salvation. Is not our faith in Christ the road to salvation? Yes, that same faith, sanctified by martyrdom, pressed our people to go toward the field of struggle with emotions of faithful witness and victory. The freedom of the soul hovered over the blood and sweat consecrated on our ancestral soil for which martyrdom for the soldier and the peasant earned honor and in defense of that honor—glory.
       On the occasion of the 100th anniversary, with its glorious and eternal message, it is necessary to be dedicated as a nation to our Christian faith that formed our concept of freedom, and gave life and image of our spirit of national freedom. That freedom is immortal, and like the God of our faith, is eternal. And we the faithful children of this truth are today called upon to remain in the same faithfulness, to turn the salvation given to us by Christ’s birth into an oath for our national salvation that we won with the victory in May. And just as unfaithfulness to Christ is faced by God’s judgment, so also indifference to the fatherland is faced by our nation’s judgment.
       Therefore, during these days of remembrance of the birth of Jesus, our message is that we, as a nation, must be dedicated to the truths of our faith, and live with Jesus our Savior, and as a nation be dedicated to the strength and immortality of our fatherland.
            And then, may the New Year and Holy Nativity be joyful for all of us.
 
                                                                        Prayerfully,
 
                                                                        ARCHBISHOP OSHAGAN
                                                                        Prelate
                                                                        Armenian Apostolic Church of America
                                                                        (Eastern Prelacy)
January 1, 2018
 
*Jesus, in Hebrew Yeshua, means “the Lord saves” or “the Lord is salvation.”

Photos courtesy of Diane Movsessian
    Our Sunday School presented its annual Christmas pageant on Sunday, December 17, 2017, for our parishioners. This was followed by a fun-filled Christmas party in Jaffarian Hall for all in attendance. There was delicious food, Christmas carols and even a visit from Gaghant Baba!
         Be sure to come to church for our Christmas Eve vigil service and Divine Liturgy on Friday, January 5, 2018, beginning at 6 PM. Students from our Sunday/Armenian School will take part in the reading of holy scripture. Until then, we wish you all a Merry Christmas and Happy New Year!

    On October 29 of this year, our Prelacy community celebrated with joy the 50th anniversary of the ordination to the priesthood of our Prelate, His Eminence Archbishop Oshagan Choloyan. The Divine Liturgy and commemorative banquet took place in New York City under His Eminence's presidency. His Grace Bishop Anoushavan Tanielian, Vicar General, chaired the steering committee for the event.
     On this occasion, a commemorative booklet was prepared and donations were requested for the Prelacy's clergy training fund and for its newly formed youth ministry department.
   Responding to the committee's request, our parish joined many others in donating toward this worthy cause, in the amount of $1,000 in celebration of the inspiring career of the chief priest and shepherd of our greater Armenian community here in the Eastern United States.
      A full news story complete with photographs is being prepared for the Prelacy's Outreach magazine, which we will reprint here. For now, we would like to present to you both the congratulatory letter we sent to His Eminence on this happy occasion, as well as his response to us.